Η άνοδος και η πτώση της Cardico
των αδελφών Καρδασιλάρη
Πριν από δύο μήνες, στα γραφεία που διατηρούν στην πλατεία Συντάγματος οι βασικοί μέτοχοι της Cardico, του άλλοτε μεγαλύτερου ομίλου εισαγωγής και εμπορίας ξηρών καρπών, με μερίδιο αγοράς κοντά στο 70%, σφραγίστηκε το μέλλον της βιομηχανίας. Τότε τα αδέλφια Νίκος, Γιώργος και Γιάννης Καρδασιλάρης συναίνεσαν να περάσει η πλειοψηφία των μετοχών, το 53,64% στις πιστώτριες τράπεζες, μετά την αύξηση κεφαλαίου ύψους 11,66 εκατ. ευρώ που ολοκληρώθηκε με επιτυχία.
Μετά από την υπογραφή της συμφωνίας η οικογένεια Καρδασιλάρη κατέχει το 28,18% από 45,59%, με τους μικροεπενδυτές να περιορίζονται στο 18%.
Όλοι πίστευαν τότε, ότι η Cardico θα άλλαζε σελίδα και η επόμενη μέρα θα έφερνε επανεκκίνηση της παραγωγής, εφοδιασμό της αγοράς και νέες εξαγωγές. Σήμερα, δύο μήνες μετά, η Cardico βρίσκεται στην ίδια, ίσως και χειρότερη κατάσταση. Οι μηχανές έχουν σιγήσει, η παραγωγή δεν προχωρά, η αγορά δεν εφοδιάζεται, οι πελάτες την έχουν εγκαταλείψει και το μέλλον των έκπτωτων «βασιλιάδων» των ξηρών καρπών διαγράφεται θολό. Ποιος θα σώσει την κατάσταση; Ενδεχομένως πάλι οι τράπεζες. Μόνο αν ρίξουν κι άλλα λεφτά θα μπορέσει να λειτουργήσει η βιομηχανία, καθώς τα χρήματα που μπαίνουν στην Cardico δεν αρκούν. Το είχε παραδεχτεί άλλωστε αυτό εδώ και καιρό ο διευθύνων σύμβουλος Γιώργος Καρδασιλάρης.
ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΠΟΡΕΙΑ
Πριν από έξι μόλις χρόνια, η Cardico πραγματοποιούσε ετήσιο τζίρο πάνω από 230 εκατ. ευρώ, η κερδοφορία της έφτανε τα 8 εκατ. ευρώ και διέθετε σειρά θυγατρικών σε Γαλλία, Αγγλία, Τουρκία, ενώ στο μετοχικό της κεφάλαιο βρίσκονταν γνωστά θεσμικά κεφάλαια. Στα τέλη του 2005, όλοι οι οιωνοί ήταν άριστοι για την επιχείρηση. Ο Νίκος Καρδασιλάρης, ο μεγαλύτερος από τα τρία αδέλφια πρόβλεπε ιλιγγιώδη αύξηση της κερδοφορίας του και προκαλεί το ενδιαφέρον μεγάλων ξένων θεσμικών. Ορισμένοι από αυτούς αγοράζουν μετοχές της εταιρείας μέσω του Χρηματιστηρίου, εκτιμώντας ότι είναι μια δυναμική εταιρεία που θεωρήθηκε Τρίτη σε ολόκληρη την Ευρώπη στον κλάδο των ξηρών καρπών. Η είσοδος ξένων θεσμικών, δημιουργεί ρεύμα και γίνεται σχεδόν της μόδας. Ξαφνικά, το 20% της εταιρείας περνάει στα χέρια μεγάλων ξένων επενδυτών, οι οποίοι στις αγορές του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης προσπαθούσαν να προφέρουν σωστά το δύσκολο όνομα «Καρδασιλάρης».
Η ΚΑΤΡΑΚΥΛΑ
Πώς όμως έφτασε μια εταιρεία με παρουσία σε 26 χώρες, την οποία φιλοδοξούσαν να μετατρέψουν σε κορυφαία του κλάδου στην Ευρώπη, στη σημερινή κατάσταση; Σύμφωνα με τους αδελφούς Καρδασιλάρη, τρεις ήταν οι αιτίες της κατάρρευσης.
Πρώτον: Οι διαρκείς απεργιακές κινητοποιήσεις στο λιμάνι του Πειραιά, την περίοδο 2007-2009, λόγω των αντιδράσεων στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ. Οι απεργίες αυτές, τίναξαν στον αέρα την ομαλή τροφοδοσία και τους χρόνους παράδοσης των παραγγελιών. Υπολογίζεται πως μόνο το 2008 από τις απεργίες στο μεγάλο λιμάνι της χώρας η Cardico απώλεσε έσοδα 14 εκατ. ευρώ και κέρδη περίπου 3 εκατ. ευρώ.
Δεύτερον: Η κάθετη υποχώρηση της τιμής των πρώτων υλών, λόγω της υπερπροσφοράς αμυγδαλόψιχας από χώρες όπως η Τουρκία (βασικός προμηθευτής της εισηγμένης), η Αλεργία και το Ιράν, που είχε ως αποτέλεσμα η Cardico να πληρώνει πανάκριβα «κλεισμένα» συμβόλαια, τη στιγμή που οι λιανικές τιμές κατέγραφαν πτώση.
Τρίτον: Η χρηματοπιστωτική κρίση έδωσε την χαριστική βολή στην Cardico, αφού είχε σαν αποτέλεσμα οι τράπεζες να κλείσουν τη στρόφιγγα του δανεισμού. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η εισηγμένη να εκτεθεί σε δανειστές και προμηθευτές. «Η εταιρεία θα ήταν σήμερα σε διαφορετική θέση, αν οι τράπεζες είχαν κρατήσει διαφορετική στάση από την αρχή» είχε πει ο Γιώργος Καρδασιλάρης. Τότε, η εισηγμένη ζητούσε 5 εκατ. ευρώ για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ρευστότητας, αλλά οι τράπεζες επί ένα χρόνο αρνιόταν να ικανοποιήσουν το αίτημα.
Ωστόσο, οι αναλυτές θεωρούν ότι η Cardico είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας οικογενειακής επιχείρησης, που δεν φρόντισε να εκσυγχρονίσει τον τρόπο λειτουργίας της. Επιμένουν δε ότι είναι μια εταιρεία που βασίζεται υπερβολικά στις τράπεζες. Από το 2005 και μετά, την περίοδο της ακμής δηλαδή, ο βραχυπρόθεσμος τραπεζικός δανεισμός αύξανε και γνώστες της αγοράς υποστηρίζουν ότι, ακόμα και όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες ζημιές εφαρμόστηκαν μετριοπαθή μέτρα αντιμετώπισης της κατάστασης. Έτσι, ο δανεισμός άρχισε να γίνεται βρόχος και έφτασαν στα 700 εκατ. ευρώ. Ποσό που οδήγησε στην απώλεια του ελέγχου της εταιρείας.
Ζημιά στο κύρος της εταιρείας προκάλεσαν και οι ξένοι θεσμικοί που είχαν μπει στο μετοχικό κεφάλαιο της Cardico και είχαν γίνει οι μεγαλύτεροι διαφημιστές της. Ορισμένοι από αυτούς, όπως η Merrill Lunch και η Commertzbank, υποστήριξαν ότι δεν είδαν επιβεβαίωση των εκτιμήσεων των βασικών μετόχων για μεγάλη ανάπτυξη της εταιρείας, ενώ βρέθηκαν να εγγράφουν σημαντικές υποαξίες. Γι’ αυτό και αποχώρησαν. Άλλωστε οι μετοχές της εταιρείας μεταφέρθηκαν στη χαμηλή κεφαλαιοποίηση και στη συνέχεια στην επιτήρηση.
Τώρα, σε περίπτωση που οι τράπεζες δεν χρηματοδοτήσουν εκ νέου την Cardico οι ελπίδες στρέφονται στην πώληση των περιουσιακών στοιχείων, η οποία όμως δεν φαίνεται να είναι και τόσο εύκολη υπόθεση, λόγω της ύφεσης. Κι αυτό γιατί εδώ και πολύ καιρό οι αδελφοί Καρδασιλάρη αναζητούν αγοραστή για το παλιό εργοστάσιο της Cardico στην περιοχή Ρουφ – Βοτανικός, το οποίο αποτιμάται σε περίπου 7,5 εκατ. ευρώ, αλλά φαίνεται ότι η τιμή είναι συζητήσιμη.
Μόνο αν ρίξουν κι άλλα λεφτά οι τράπεζες θα μπορέσει να λειτουργήσει η βιομηχανία
Το… μυστήριο της πρότασης της Coca-Cola
Την εποχή της μεγάλης ακμής της Cardico, στα τέλη του 2005, που πολλοί Έλληνες τραπεζίτες, σκεφτόταν να αγοράσουν τη μετοχή της εισηγμένης, οι αδελφοί Κορδασιλάρη ενημερώθηκαν για το ενδιαφέρον δύο κολοσσών, της Coca Cola 3Ε και της Pepsico. Η δεύτερη φαίνεται ότι αποσύρθηκε γρήγορα, καθώς η πλευρά του Γιώργου Δαυίδ, ήταν πιο πιεστική. «Αντικείμενο είναι η διερεύνηση δυνατοτήτων συνεργασίας» σχολίαζαν και οι δύο πλευρές, μετά την δημοσιοποίηση του ενδιαφέροντος.
Όταν όμως, άρχισαν οι συζητήσεις διαπιστώθηκε ότι ο Γιώργος Δαυίδ ήθελε να εξαγοράσει την Cardico, θεωρώντας δυναμική την παρουσία της στην ευρύτερη αγορά των σνακ, αρχικά αποκτώντας ένα μικρό ποσοστό και στη συνέχεια την καταστατική μειοψηφία.
Στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν όμως, διαπιστώθηκε διάσταση απόψεων όσον αφορά στο τίμημα που προσέφερε η ελληνική πολυεθνική για την είσοδο στην Cardico και δεν προέκυψε συμφωνία. Τραπεζικοί κύκλοι όμως επέμεναν ότι δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό ενδιαφέρον από την πλευρά της Coca Cola 3Ε και ότι όλο το σκηνικό ήταν τέχνασμα της πλευράς Καρδασιλάρη για να ανεβεί η τιμή της μετοχής.
